-
1 nītor
nītor nīxus (usu. in lit. sense) and nīsus (usu. fig.), ī, dep. [CNI-], to bear upon, press upon, lean, support oneself: niti modo ac statim concidere, strive to rise, S.: stirpibus suis niti: mulierculā nixus: hastā, V.: nixus baculo, O.: cothurno, strut, H.: nixi genibus, on their knees, L.: nixus in hastam, V.: humi nitens, V.— To make way, press forward, advance, mount, climb, fly: serpentes, simul ac primum niti possunt: nituntur gradibus, V.: ad sidera, V.: in aëre, O.: in adversum, O.: niti corporibus, struggle, S.— To strain in giving birth, bring forth: nitor, am in labor, O.— Fig., to strive, put forth exertion, make an effort, labor, endeavor: virtute et patientiā nitebantur, Cs.: tantum, quantum potest, quisque nitatur: pro libertate summā ope niti, S.: ad sollicitandas civitates, Cs.: ne gravius in eum consuleretur, S.: maxime, ut, etc., N.: summā vi Cirtam inrumpere nititur, S.: patriam recuperare, N.: vestigia ponere, O.: ad inmortalitatem: in vetitum, O.— To contend, insist: nitamur igitur nihil posse percipi. — To rest, rely, depend upon: coniectura in quā nititur divinatio: cuius in vitā nitebatur salus civitatis: quā (auctoritate) apud exteras <*>ationes, Cs.: rebus iudicatis: quo confugies? ubi nitere?* * *Initi, nisus sum V DEPpress/lean upon; struggle; advance; depend on (with abl.); strive, laborIIniti, nixus sum V DEPpress/lean upon; struggle; advance; depend on (with abl.); strive, laborIIIbrightness, splendor; brilliance; gloss, sheen; elegance, style, polish; flash -
2 innitor
I.Lit.A.In gen.:(α).vineis breves ad innitendum cannas circumdare,
Plin. 17, 22, 35, § 185.With dat. and abl.:(β).innititur hastae,
Ov. M. 14, 655:fractae hastae,
Stat. Th. 12, 144:scutis innixi,
Caes. B. G. 2, 27:templa vastis innixa columnis,
Ov. P. 3, 2, 49:arbores radicibus innixae,
Plin. 16, 31, 56, § 127:hasta innixus,
Liv. 4, 19, 4:moderamine navis,
Ov. M. 15, 726.—With in and acc.:B.in Pansam fratrem innixus,
Plin. 7, 53, 54, § 182.—In partic., to lean upon in order to press down, to press or bear upon:II.elephantus lixam genu innixus,
Hirt. B. Afr. 84.—Trop.A.In gen.:B. C.praecipuus, cui secreta imperatorum inniterentur,
Tac. A. 3, 30:salutem suam incolumitati Pisonis,
id. ib. 15, 60:omnia curae tutelaeque unius innixa,
Quint. 6, 1, 35:tuis promissis freti et innixi,
Plin. Pan. 66, 5.—Innixum sidus, i. q. En gonasi, Avien. Arat. 205. -
3 nitor
nitor ōris, m [cf. niteo], brightness, splendor, lustre, sheen: diurnus, the daylight, O.: argenti et auri, O.— Sleekness, plumpness, good looks, beauty, neatness, elegance: corporis, T.: Glycerae, H.: nullus in cute, Iu.: corporum, L.: habitus, Iu.—Fig., of style, elegance, grace: orationis: domesticus eloquii, O.—Of character, dignity, excellence: generis, O.* * *Initi, nisus sum V DEPpress/lean upon; struggle; advance; depend on (with abl.); strive, laborIIniti, nixus sum V DEPpress/lean upon; struggle; advance; depend on (with abl.); strive, laborIIIbrightness, splendor; brilliance; gloss, sheen; elegance, style, polish; flash -
4 ad-nītor (ann-)
ad-nītor (ann-) nīxus or nīsus, dep., to lean against, lean upon: ad aliquod tamquam adminiculum: adnixi hastis, V. — Fig., to take pains, make an effort, exert oneself, strive: acrius ut, etc., S.: pro se quisque, ut, etc., L.: ad ea patranda, S.: de triumpho: pro ullo, L.: adversus eam actionem, L.: mecum, S.: hoc idem de intercessoribus, L.: adnitente Crasso, S.: si paululum adnitatur, makes an additional effort, L. -
5 nīxor
nīxor —, ārī, dep. intens. [1 nītor], to lean upon, strive, endeavor: Nixans nodis (serpens), V.* * *nixari, nixatus sum V DEPsupport oneself, rest/lean (on) (w/ABL); struggle/strive, exert oneself (W/INF) -
6 incumbo
I.(-ere) to apply oneself, concentrate / favor, further, promoteII.(-ere) to lie or lean upon, lean over, overhang -
7 adnitendus
I.Lit., to press upon or against, to lean upon; with ad or dat. (most freq. after the commencement of the Aug. per.):II.natura ad aliquod tamquam adminiculum adnititur,
Cic. Lael. 23, 88:hasta ingenti adnixa columnae,
Verg. A. 12, 92:stant longis adnixi hastis,
id. ib. 9, 229:Latona oleae adnisa,
Tac. A. 3, 61.—Trop., to take pains about something, to exert one's self, strive; constr. with ut or ne. or a gerund with ad (mostly prose).(α).With ut or ne:(β).quo mihi acrius adnitendum est, ut, etc.,
Sall. J. 85, 6; Liv. 6, 6:omni ope adnisi sunt, ut, etc.,
id. 8, 16; 22, 58; Plin. 7, 53, 54, § 186:omni ope adniti, ne quis e plebe, etc.,
Plin. Pan. 25 fin. —Ad ea patranda omnis civitas summo studio adnitebatur, Sall. J. 43, 4; Liv. 27, 14.—Other constructions:(γ).With de:(δ).nisi Bibulus adniteretur de triumpho,
Cic. Att. 6, 8; Liv. 5, 25.—With pro:(ε).patres non temere pro ullo aeque adnisi sunt,
Liv. 2, 61.—With acc. of pron., Plin. Ep. 6, 18.—(ζ).With inf.:(η).adnitentibus retinere morem,
Tac. H. 4, 8; 5, 8.—Absol.:adnitente Crasso,
Sall. C. 19, 1; so id. J. 85, 47; Liv. 21, 8.► adnītendus, a, um, in pass. signif.:si in concordiā adnitendā (i. e. procurandā),
Gell. 2, 12, 5. -
8 adnitor
I.Lit., to press upon or against, to lean upon; with ad or dat. (most freq. after the commencement of the Aug. per.):II.natura ad aliquod tamquam adminiculum adnititur,
Cic. Lael. 23, 88:hasta ingenti adnixa columnae,
Verg. A. 12, 92:stant longis adnixi hastis,
id. ib. 9, 229:Latona oleae adnisa,
Tac. A. 3, 61.—Trop., to take pains about something, to exert one's self, strive; constr. with ut or ne. or a gerund with ad (mostly prose).(α).With ut or ne:(β).quo mihi acrius adnitendum est, ut, etc.,
Sall. J. 85, 6; Liv. 6, 6:omni ope adnisi sunt, ut, etc.,
id. 8, 16; 22, 58; Plin. 7, 53, 54, § 186:omni ope adniti, ne quis e plebe, etc.,
Plin. Pan. 25 fin. —Ad ea patranda omnis civitas summo studio adnitebatur, Sall. J. 43, 4; Liv. 27, 14.—Other constructions:(γ).With de:(δ).nisi Bibulus adniteretur de triumpho,
Cic. Att. 6, 8; Liv. 5, 25.—With pro:(ε).patres non temere pro ullo aeque adnisi sunt,
Liv. 2, 61.—With acc. of pron., Plin. Ep. 6, 18.—(ζ).With inf.:(η).adnitentibus retinere morem,
Tac. H. 4, 8; 5, 8.—Absol.:adnitente Crasso,
Sall. C. 19, 1; so id. J. 85, 47; Liv. 21, 8.► adnītendus, a, um, in pass. signif.:si in concordiā adnitendā (i. e. procurandā),
Gell. 2, 12, 5. -
9 annitor
I.Lit., to press upon or against, to lean upon; with ad or dat. (most freq. after the commencement of the Aug. per.):II.natura ad aliquod tamquam adminiculum adnititur,
Cic. Lael. 23, 88:hasta ingenti adnixa columnae,
Verg. A. 12, 92:stant longis adnixi hastis,
id. ib. 9, 229:Latona oleae adnisa,
Tac. A. 3, 61.—Trop., to take pains about something, to exert one's self, strive; constr. with ut or ne. or a gerund with ad (mostly prose).(α).With ut or ne:(β).quo mihi acrius adnitendum est, ut, etc.,
Sall. J. 85, 6; Liv. 6, 6:omni ope adnisi sunt, ut, etc.,
id. 8, 16; 22, 58; Plin. 7, 53, 54, § 186:omni ope adniti, ne quis e plebe, etc.,
Plin. Pan. 25 fin. —Ad ea patranda omnis civitas summo studio adnitebatur, Sall. J. 43, 4; Liv. 27, 14.—Other constructions:(γ).With de:(δ).nisi Bibulus adniteretur de triumpho,
Cic. Att. 6, 8; Liv. 5, 25.—With pro:(ε).patres non temere pro ullo aeque adnisi sunt,
Liv. 2, 61.—With acc. of pron., Plin. Ep. 6, 18.—(ζ).With inf.:(η).adnitentibus retinere morem,
Tac. H. 4, 8; 5, 8.—Absol.:adnitente Crasso,
Sall. C. 19, 1; so id. J. 85, 47; Liv. 21, 8.► adnītendus, a, um, in pass. signif.:si in concordiā adnitendā (i. e. procurandā),
Gell. 2, 12, 5. -
10 cubitum
cubitum ī, n (rarely cubitus, ī, m) [CVB-], the elbow: cubito adnixa, V.: cubito presso, H.: in cubitum se reponet, lean upon, H.: cubiti frangit Ossa, O.: ferit (me) cubito, jogs, Iu. — The arm: cubiti sinuantur in alas, O.—As a measure, a forearm, ell, cubit: cubitum nullum procedere.* * *elbow; forearm; ulna; cubit (length - 17.4 inches); elbow bend/pipe -
11 in-nītor
in-nītor nīxus (-nīsus, Ta.), ī, dep., to lean upon, support oneself by: innititur hastae, O.: moli, O.: scutis innixi, Cs.: hastā innixus, L. -
12 incumbo
incumbo, cŭbŭi, cŭbĭtum, ĕre, v. n. [1. incubo], to lay one ' s self upon, to lean or recline upon a thing (cf. ingruo; class., partic. in the trop. sense).I.Lit., constr. with in, ad, super, or dat.; also with the simple acc.:B.olivae,
Verg. E. 8, 16:in parietem,
Dig. 39, 2, 28:densis ordinibus nunc alii in alios, nunc in scuta incumbentes sustinebant impetus Romanorum,
Liv. 35, 5, 7:toro,
Verg. A. 4, 650:materiae,
Curt. 8, 10, 25:terrae,
Tac. A. 2, 17:super praedam,
to lie upon, Petr. 80:in eum,
Curt. 6, 9: ad vos, Ov. M. 9, 385:cumulatis in aqua sarcinis insuper incumbebant,
Liv. 22, 2, 8:validis incumbere remis,
Verg. A. 5, 15; 10, 294; Curt. 9, 9, 4.—Of the heavens:cava in se convexitas vergit, et cardini suo, hoc est terrae, undique incumbit,
Plin. 2, 64, 64, § 160:mare,
to cast itself into the sea, id. 5, 32, 40, § 141: fessi arma sua, Sall. Fragm. ap. Serv. ad Verg. A. 9, 229:tecto incubuit bubo,
perched on, Ov. M. 6, 432:gladium faciam culcitam, camque incumbam,
Plaut. Cas. 2, 4, 29.—Transf., to lean or incline towards, to overhang; to rush towards:II.silex prona jugo laevum incumbebat ad amnem,
Verg. A. 8, 236:laurus incumbens arae,
id. ib. 2, 514: in gladium, to fall on one ' s sword, Cic. Inv. 2, 51, 154:gladio,
Auct. Her. 1, 11, 18:ferro,
Phaedr. 3, 10, 33:in hostem,
to press upon the enemy, Liv. 30, 34, 2; cf.:duo duces circumstare urbem... et unum in locum totam periculi molem, omne onus incubuisse,
id. 27, 40, 6.—Trop.A.To press upon, burden, oppress, weigh upon:B.incubuere (venti) mari,
Verg. A. 1, 84:tempestas a vertice silvis incubuit,
id. G. 2, 311:gravis incumbens scopulis aestas,
id. ib. 2, 377:febrium terris incubuit cohors,
Hor. C. 1, 3, 30:(aestus) incubuit populo,
Lucr. 6, 142. — Absol.:saevior armis Luxuria incubuit,
Just. 6, 292.—To bend one ' s attention to, to apply or devote one ' s self to, to exert one ' s self, or take pains with, pay attention to; constr. with in, ad, or dat.:C.rogandis legibus,
Flor. 3, 16:ceris et stilo,
Plin. Ep. 7, 27, 9:labori,
Sil. 4, 820:toto pectore novae cogitationi,
Tac. Or. 3:et animo et opibus in bellum,
Caes. B. G. 7, 76:ut jam inclinato (judici) reliqua incumbat oratio,
press upon, exert influence on, Cic. de Or. 2, 79, 324; cf.:invidia mihi incumbit,
Tac. A. 14, 54:in aliquod studium,
Cic. de Or. 1, 8, 34:in causam,
id. Phil. 4, 5, 12:acrius graviusque ad ulciscendas rei publicae injurias,
id. ib. 6, 1, 2:tota mente in aliquam curam et cogitationem,
id. Fam. 10, 3, 3:toto pectore ad laudem,
id. ib. 10, 12, 2:omni cogitatione curaque in rem publicam,
id. ib. 1, 2:fato urguenti incumbere,
to press on, hasten, Verg. A. 2, 653.—With inf.:sarcire ruinas,
Verg. G. 4, 249:delatorem pervertere,
Tac. H. 2, 10.—With ut and subj.:Appius Claudius... cum suis tum totius nobilitatis viribus incubuit, ut, etc.,
Liv. 10, 15, 8.— Absol.:nunc, nunc incumbere tempus,
Ov. M. 10, 657.—To incline, choose, be inclined to, lean towards:D.hoc servi esse officium reor,... non quo incumbat eum (i. e. erum) inpellere,
Plaut. Aul. 4, 1, 8:ut eos, qui audiunt, quocumque incubuerit, possit impellere,
whithersoever he may incline, choose, Cic. de Or. 3, 14, 55:eodem incumbunt municipia,
are inclined the same way, id. Phil. 6, 7, 18:ad voluntatem perferendae legis,
id. Att. 1, 19, 4:voluntatum inclinatio ad virum bonum,
to lean towards, turn to, id. Mur. 26, 53: in causam, Cael. ad Cic. Fam. 8, 11, 3:in cupiditatem,
Cic. Att. 5, 13, 3:in illo,
id. Q. Fr. 3, 8, 6.—To be incumbent upon one as a duty (post-class.):accusandi necessitas domino,
Dig. 48, 2, 5:ei probatio,
ib. 22, 3, 2:judici omnium rerum officium,
ib. 21, 1, 25. -
13 incumbō
incumbō cubuī, cubitus, ere [CVB-], to lay oneself, lean, press, support oneself: in scuta, L.: in gladium, fall on: toro, V.: validis incumbere remis, bend to, V.: tecto incubuit bubo, perched on, O.: ferro, fall on, O.—To lean, incline, overhang: silex incumbebat ad amnem, V.: ad vos, O.: laurus Incumbens arae, V.—In war, to press upon, throw oneself: in hostem, L.: unum in locum totam periculi molem incubuisse, L.—Fig., to press upon, settle on, burden, oppress, weigh upon: Incubuere (venti) mari, V.: tempestas silvis Incubuit, V.: febrium Terris incubuit cohors, H.—To make an effort, apply oneself, exert oneself, take pains with, pay attention to: Tum Teucri incumbunt, V.: nunc, nunc incumbere tempus, O.: huc incumbe, attend to this: et animo et opibus in id bellum, Cs.: omni studio ad bellum: acrius ad ulciscendas rei p. iniurias: ut inclinato (iudici) incumbat oratio, influence: fato urguenti, i. e. accelerate, V.: sarcire ruinas, V.: suis viribus incubuit, ut, etc., L.—To incline, choose, be inclined to, lean towards: eos, quocumque incubuerit, impellere, whithersoever he may try: eodem incumbunt municipia, are inclined: inclinatio incubuit ad virum bonum: in cupiditatem.* * *incumbere, incumbui, incumbitus Vlean forward/over/on, press on; attack, apply force; fall on (one's sword) -
14 adnitor
Iadniti, adnisus sum V DEPlean/rest upon, support oneself, (w/genibus) kneel; strive, work, exert, tryIIadniti, adnixus sum V DEPlean/rest upon, support oneself, (w/genibus) kneel; strive, work, exert, try -
15 prōcumbō
prōcumbō cubuī, cubitum, ere [CVB-], to fall forwards, sink down, fall prostrate: Gallis ad pedes<*> ne cogerentur, etc., Cs.: genibus, O.: in vestibulo curiae, L.: in genua, Cu.: Coroebus Penelei dextrā Procumbit, V.: certamine summo, bend to their oars, V.— To lean forward, bend down, sink, be beaten down, be broken down, fall: frumenta imbribus procubuerant, i. e. were beaten down, Cs.: ne gravidis procumbat culmus aristis, V.: (domus) in domini procubuit caput, fell in upon, O.: agger in fossam procubuit, L.—Fig., to fall, be ruined: res procubuere meae, O.— To extend, spread, lie: planities sub radicibus montium procumbit, Cu.* * *procumbere, procubui, procubitus Vsink down, lie down, lean forward -
16 procumbo
prō-cumbo, cŭbŭi, cŭbĭtum, 3, v. n.I.Lit., to fall forwards, fall or sink down, to prostrate one's self; of the wounded, the dying, suppliants, etc. (class.; cf.;B.cado, ruo): procumbunt Gallis omnibus ad pedes Bituriges, ne pulcherrimam urbem succendere cogerentur,
Caes. B. G. 7, 15:genibus, Ov M. 13, 585: ad genua alicujus, Liv 25, 7: ad pedes alicujus,
Gell. 10, 15, 10:ante pedes,
Ov. M. 10, 415; Petr. 30:templis,
Tib. 1, 5, 41 (1, 2, 83):qui vulneribus confecti procubuissent,
Caes. B. G. 2, 27; so,in genua,
Curt. 9, 5, 13:Coroebus Penelei dextrā Procumbit,
Verg. A. 2, 424.—With dat. (post-Aug.):sibi tres legiones procubuisse,
had yielded, Tac. A. 1, 59:veteranae cohortes, quibus nuper Othonis legiones procubuerint,
id. H. 4, 17.— Poet., to fall upon, attack, Mart. 1, 60, 3.— To lean or bend forwards:olli certamine summo Procumbunt,
i.e. they bend to their oars, Verg. A. 5, 197.—Transf., of inanimate subjects, to lean forwards, bend down, sink, to be beaten or broken down (class.):2.tigna prona ac fastigiata, ut secundum naturam fluminis procumberent,
Caes. B. G. 4, 17:frumenta imbribus procubuerant,
i.e. were beaten down, id. ib. 6, 43:ne gravidis procumbat culmus aristis,
Verg. G. 1, 111:ulmus in aram ipsam procumbebat,
Plin. 16, 32, 57, § 132.—Of buildings: (domus) in domini procubuit caput,
Ov. P. 1, 9, 14:tecta super habitantes,
Quint. 2, 16, 6; Plin. Pan. 50, 3; Ov. M. 13, 176.—To be upset, break down; of a vehicle: nam si procubuit qui saxa Ligustica portat Axis, Juv 3, 257.—II.Trop., to fall or sink down ( poet. and post-Aug.): procumbere in voluptates, to sink into sen [p. 1454] suality, Sen. Ep. 18, 2:B.procumbentem rem publicam restituere,
sinking, Vell. 2, 16, 4:res procubuere meae,
Ov. Tr. 3, 4, 2.— -
17 immineō (in-m-)
immineō (in-m-) —, —, ēre, to project over, lean towards, hang down over, overhang, overarch: Quos super silex Imminet, V.: imminente lunā, shining overhead, H.: in ore impuri hominis imminens, bending towards: gestu omni imminenti, bent towards him: collis urbi Imminet, commands, V.: moenibus tumulus, L.: caelumque quod imminet orbi, O.—To be near to, touch on, border upon, follow up: Imminet hic, sequiturque parem, O.: carcer imminens foro, adjoining, L.: imminentes domini, i. e. future, Ta.—To threaten, menace: instabat agmen atque universum imminebat, Cs.: Imbrium divina avis imminentūm, H.: cum Karthago huic imperio immineret: imminent reges Asiae: Parthi Latio, H.—Fig., to strive eagerly after, be eager for, long for, be intent upon: avaritiā imminenti esse: in exercitūs opprimendi occasionem, L.: ad caedem: ei potestati, L.: exitio coniugis, O.—To be at hand, impend: ea, quae cottidie imminent: mors, quae cottidie imminet: imminentium nescius, Ta. -
18 adplico
ap-plĭco ( adp-, Ritschl, Fleck., Baiter, Weissenb., Halm, in Quint.; app-, Merk., Kayser, Halm, in Nep. Rib.), āvi and ui, ātum and ĭtum, 1, v. a. (applicui appears to have first become prevalent in the time of Cic., and is the com. form in Vulg.; cf. Gell. 1, 7 fin.; applicavi is used by Pac. ap. Prisc. p. 860 P.; Varr. ib.; Ter. Heaut. prol. 23; Auct. B. Alex. 17 fin.; Cic. Clu. 16, 46; 24, 66; id. de Or. 1, 39, 177; 2, 13, 55; id. Brut. 91, 316; id. Inv. 2, 13, 43; 2, 51, 153; id. Tusc. 5, 27, 77; id. Ac. 2, 20, 65; and id. Fam. 3, 11, 5; Val. Max. 4, 7, 4; Plin. 11, 2, 1, § 2; Vulg. 1 Reg. 30, 7; ib. Eccli. 33, 12; ib. Osee, 7, 6. It is found in the best MSS. and edd.; cf. Zumpt ad Cic. Verr. p. 240, and Neue, Formenl. II. pp. 477 and 479. Still later than applicui, the sup. applicitum became prevalent, Inscr, Neap. l. 6916; Inscr. Orell. 4570; Col. 4, 22, 1; 4, 24, 18; Quint. 1, 2, 26; 2, 4, 30; 4, 2, 117; Plin. Ep. 2, 17, 23; cf. Neue, Formenl. II. p. 551, and v. P. a. infra; cf. plico and its compounds, complico, explico, implico, etc.); orig., to join, fasten, or attach to, to affix; hence, to bring, add, put, place to or near to, etc. (very freq., esp. in trop. signif. and in more elevated style; in Plaut. twice; in Ter. four times;I.in Cic. epistt. only once,
Cic. Fam. 3, 11, 3; never in Tac.; syn.: admoveo, adjungo, addo, adhibeo, adicio).In gen.A.Lit.; constr. usu. with ad; rarely with dat.a.With ad:b.se ad arbores,
to lean against, Caes. B. G. 6, 27 (cf.:trunco se applicuit,
Just. 12, 9, 9):applicuit ambos ad eum,
Vulg. Gen. 48, 13; ib. 1 Macc. 9, 3:umeros ad saxa,
Ov. M. 5, 160:sinistrum (cornu) ad oppidum,
Liv. 27, 2:se ad flammam,
to approach, Cic. Tusc. 5, 27, 77:sudarium ad os,
Suet. Ner. 25 al. —With dat.:B.ratem (sc. rati),
Liv. 21, 28, 5:flumini castra,
id. 32, 30:corporibus adplicantur,
id. 23, 27:(asellum) ulmo,
Ov. F. 3, 750:sanctos applicabit sibi,
Vulg. Num. 16, 5; ib. 2 Par. 2, 16.—Also with local adv.:boves illuc,
Ov. F. 1, 543.—Trop.1.To connect with, to add to a thing:2.ut ad honestatem adplicetur (voluptas),
Cic. Fin. 2, 12, 37:annum,
Mart. 6, 28, 9:adplicare verba verbis,
Quint. 7, 10, 17; 7, 3, 19.—Se or animum, to attach, apply, or devote one's self or one's mind to a person or thing:3.illae extemplo se (ad eos) adplicant, adglutinant,
Plaut. Men. 2, 2, 67:hi se ad vos adplicant,
Ter. Heaut. 2, 4, 13; id. And. 5, 4, 21: ad Siculos se adplicavit, Varr. ap. Prisc. p. 860 P.:se ad alicujus familiaritatem,
Cic. Clu. 16, 46:Sicilia se ad amicitiam fidemque populi Romani applicavit,
id. Verr. 2, 2, 1; so id. Lael. 9, 32; id. de Or. 1, 39, 177; id. Fam. 3, 11, 3 al.:ad Atheniensium societatem se applicare,
Nep. Arist. 2, 3:Certa res est ad frugem adplicare animum,
Plaut. Trin. 2, 1, 34:animum aegrotum ad deteriorem partem adplicat,
Ter. And. 1, 2, 22:ad virtutem animus se adplicat,
Cic. Lael. 14, 48:aures modis,
Hor. C. 3, 11, 8; so id. C. S. 72 (cf.:admovere aures, s. v. admoveo, and adhibere aures,
Cic. Arch. 3): sese ad convivia, Cato ap. Gell. 11, 2, 5:se ad studium musicum,
Ter. Heaut. prol. 23:me ad eundem quem Romae audiveram Molonem applicavi,
Cic. Brut. 91, 316:se ad philosophiam, ad jus civile, ad eloquentiam,
id. Off. 1, 32, 115:se ad scribendam historiam,
id. de Or. 2, 13, 55 al. —Crimen alicui, to charge one with a crime, Plin. Ep. 10, 66, 4.—II.Esp., naut. t. t., navem, or absol. applicari, and in the act. as v. n. (cf. 1. appello, II.), to drive, direct, steer, or bring a ship anywhere, to land, to bring to land:1.navim ad naufragum applicarunt,
Cic. Inv. 2. 51, 153: ad Heraeum naves adplicuit, Liv 33, 17;37, 12, 5: adplicatis nostris ad ter ram navibus,
Caes. B. C. 3, 101 Held.:Ciae telluris ad oras Applicor,
Ov. M. 3, 598:applicor ignotis (sc. terris),
id. H. 7, 117 Ruhnk. and Loers.—With in and acc.:applicor in terras,
Ov. H. 16, 126 (cf.:appellere in aliquem locum,
Liv. 8, 3, and 28, 42): ad terram adplicant, Auct. B. Hisp. 37 fin.; so Just. 2, 4, 21; 2, 12, 2; Dig. 1, 16, 4.—With acc. of place whither:aliā applicuimus Samum,
Vulg. Act. 20, 15.—With abl.:quocumque litore adplicuisse naves,
Liv. 44, 32, 4.— Absol.:et applicuerant,
Vulg. Marc. 6, 53.— Poet.: quo accedam? quo adplicem? Enn. ap. Cic. Tusc. 3, 19, 44: quae vis immanibus applicat oris, drives or brings you, etc., Verg. A. 1, 616 (cf.:nos Libycis tempestas adpulit oris,
id. ib. 1, 377):sublimis rapitur (Medea) et Creteis regionibus applicat angues,
i. e. her dragon-chariot, Ov. M. 7, 223.—Hence,applĭcātus ( adp-), a, um, P. a.a.Placed upon, lying upon or close to, attached to:b.aures,
Varr. R. R. 2, 7, 5:Leucas colli adplicata,
Liv. 33, 17, and Plin. 4, 4, 5, § 11:nervi adplicati ossibus,
id. 11, 37, 88, § 217.—Inclined or adapted to, directed to:2.omne animal adplicatum esse ad se diligendum,
inclined to self-love, Cic. Fin. 4, 13, 34:vehemens ad aliquam rem applicata occupatio,
id. Inv. 1, 25, 36.— Comp., sup., and adv. not used.—ap-plĭcĭtus ( adp-), a, um, P. a., applied or joined to, attached to:adplicitum est cubiculo hypocauston,
Plin. Ep. 2, 17, 23:trunco palus,
Col. 4, 22, 2: vites arboribus adplicitae, [p. 143] Quint. 1, 2, 26.— Trop.:pressus et velut adplicitus rei cultus,
Quint. 4, 2, 117. -
19 applico
ap-plĭco ( adp-, Ritschl, Fleck., Baiter, Weissenb., Halm, in Quint.; app-, Merk., Kayser, Halm, in Nep. Rib.), āvi and ui, ātum and ĭtum, 1, v. a. (applicui appears to have first become prevalent in the time of Cic., and is the com. form in Vulg.; cf. Gell. 1, 7 fin.; applicavi is used by Pac. ap. Prisc. p. 860 P.; Varr. ib.; Ter. Heaut. prol. 23; Auct. B. Alex. 17 fin.; Cic. Clu. 16, 46; 24, 66; id. de Or. 1, 39, 177; 2, 13, 55; id. Brut. 91, 316; id. Inv. 2, 13, 43; 2, 51, 153; id. Tusc. 5, 27, 77; id. Ac. 2, 20, 65; and id. Fam. 3, 11, 5; Val. Max. 4, 7, 4; Plin. 11, 2, 1, § 2; Vulg. 1 Reg. 30, 7; ib. Eccli. 33, 12; ib. Osee, 7, 6. It is found in the best MSS. and edd.; cf. Zumpt ad Cic. Verr. p. 240, and Neue, Formenl. II. pp. 477 and 479. Still later than applicui, the sup. applicitum became prevalent, Inscr, Neap. l. 6916; Inscr. Orell. 4570; Col. 4, 22, 1; 4, 24, 18; Quint. 1, 2, 26; 2, 4, 30; 4, 2, 117; Plin. Ep. 2, 17, 23; cf. Neue, Formenl. II. p. 551, and v. P. a. infra; cf. plico and its compounds, complico, explico, implico, etc.); orig., to join, fasten, or attach to, to affix; hence, to bring, add, put, place to or near to, etc. (very freq., esp. in trop. signif. and in more elevated style; in Plaut. twice; in Ter. four times;I.in Cic. epistt. only once,
Cic. Fam. 3, 11, 3; never in Tac.; syn.: admoveo, adjungo, addo, adhibeo, adicio).In gen.A.Lit.; constr. usu. with ad; rarely with dat.a.With ad:b.se ad arbores,
to lean against, Caes. B. G. 6, 27 (cf.:trunco se applicuit,
Just. 12, 9, 9):applicuit ambos ad eum,
Vulg. Gen. 48, 13; ib. 1 Macc. 9, 3:umeros ad saxa,
Ov. M. 5, 160:sinistrum (cornu) ad oppidum,
Liv. 27, 2:se ad flammam,
to approach, Cic. Tusc. 5, 27, 77:sudarium ad os,
Suet. Ner. 25 al. —With dat.:B.ratem (sc. rati),
Liv. 21, 28, 5:flumini castra,
id. 32, 30:corporibus adplicantur,
id. 23, 27:(asellum) ulmo,
Ov. F. 3, 750:sanctos applicabit sibi,
Vulg. Num. 16, 5; ib. 2 Par. 2, 16.—Also with local adv.:boves illuc,
Ov. F. 1, 543.—Trop.1.To connect with, to add to a thing:2.ut ad honestatem adplicetur (voluptas),
Cic. Fin. 2, 12, 37:annum,
Mart. 6, 28, 9:adplicare verba verbis,
Quint. 7, 10, 17; 7, 3, 19.—Se or animum, to attach, apply, or devote one's self or one's mind to a person or thing:3.illae extemplo se (ad eos) adplicant, adglutinant,
Plaut. Men. 2, 2, 67:hi se ad vos adplicant,
Ter. Heaut. 2, 4, 13; id. And. 5, 4, 21: ad Siculos se adplicavit, Varr. ap. Prisc. p. 860 P.:se ad alicujus familiaritatem,
Cic. Clu. 16, 46:Sicilia se ad amicitiam fidemque populi Romani applicavit,
id. Verr. 2, 2, 1; so id. Lael. 9, 32; id. de Or. 1, 39, 177; id. Fam. 3, 11, 3 al.:ad Atheniensium societatem se applicare,
Nep. Arist. 2, 3:Certa res est ad frugem adplicare animum,
Plaut. Trin. 2, 1, 34:animum aegrotum ad deteriorem partem adplicat,
Ter. And. 1, 2, 22:ad virtutem animus se adplicat,
Cic. Lael. 14, 48:aures modis,
Hor. C. 3, 11, 8; so id. C. S. 72 (cf.:admovere aures, s. v. admoveo, and adhibere aures,
Cic. Arch. 3): sese ad convivia, Cato ap. Gell. 11, 2, 5:se ad studium musicum,
Ter. Heaut. prol. 23:me ad eundem quem Romae audiveram Molonem applicavi,
Cic. Brut. 91, 316:se ad philosophiam, ad jus civile, ad eloquentiam,
id. Off. 1, 32, 115:se ad scribendam historiam,
id. de Or. 2, 13, 55 al. —Crimen alicui, to charge one with a crime, Plin. Ep. 10, 66, 4.—II.Esp., naut. t. t., navem, or absol. applicari, and in the act. as v. n. (cf. 1. appello, II.), to drive, direct, steer, or bring a ship anywhere, to land, to bring to land:1.navim ad naufragum applicarunt,
Cic. Inv. 2. 51, 153: ad Heraeum naves adplicuit, Liv 33, 17;37, 12, 5: adplicatis nostris ad ter ram navibus,
Caes. B. C. 3, 101 Held.:Ciae telluris ad oras Applicor,
Ov. M. 3, 598:applicor ignotis (sc. terris),
id. H. 7, 117 Ruhnk. and Loers.—With in and acc.:applicor in terras,
Ov. H. 16, 126 (cf.:appellere in aliquem locum,
Liv. 8, 3, and 28, 42): ad terram adplicant, Auct. B. Hisp. 37 fin.; so Just. 2, 4, 21; 2, 12, 2; Dig. 1, 16, 4.—With acc. of place whither:aliā applicuimus Samum,
Vulg. Act. 20, 15.—With abl.:quocumque litore adplicuisse naves,
Liv. 44, 32, 4.— Absol.:et applicuerant,
Vulg. Marc. 6, 53.— Poet.: quo accedam? quo adplicem? Enn. ap. Cic. Tusc. 3, 19, 44: quae vis immanibus applicat oris, drives or brings you, etc., Verg. A. 1, 616 (cf.:nos Libycis tempestas adpulit oris,
id. ib. 1, 377):sublimis rapitur (Medea) et Creteis regionibus applicat angues,
i. e. her dragon-chariot, Ov. M. 7, 223.—Hence,applĭcātus ( adp-), a, um, P. a.a.Placed upon, lying upon or close to, attached to:b.aures,
Varr. R. R. 2, 7, 5:Leucas colli adplicata,
Liv. 33, 17, and Plin. 4, 4, 5, § 11:nervi adplicati ossibus,
id. 11, 37, 88, § 217.—Inclined or adapted to, directed to:2.omne animal adplicatum esse ad se diligendum,
inclined to self-love, Cic. Fin. 4, 13, 34:vehemens ad aliquam rem applicata occupatio,
id. Inv. 1, 25, 36.— Comp., sup., and adv. not used.—ap-plĭcĭtus ( adp-), a, um, P. a., applied or joined to, attached to:adplicitum est cubiculo hypocauston,
Plin. Ep. 2, 17, 23:trunco palus,
Col. 4, 22, 2: vites arboribus adplicitae, [p. 143] Quint. 1, 2, 26.— Trop.:pressus et velut adplicitus rei cultus,
Quint. 4, 2, 117. -
20 immineo
immĭnĕo ( inm-), ēre, v. n. [in-mineo], to project over or towards a thing, to bend or lean towards, to hang down over, overhang (syn. impendeo).I.Lit. (mostly poet.):B. 1.collis plurimus urbi Imminet,
commands, Verg. A. 1, 420; cf.:imminens prope ipsis moenibus tumulus,
Liv. 29, 35, 7:imminens villae tua pinus esto,
Hor. C. 3, 22, 5:candida populus antro Imminet,
Verg. E. 9, 41:aër his,
Ov. M. 1, 52:caelumque quod imminet orbi,
id. ib. 2, 7:scopulus aequoribus,
id. ib. 4, 525:apex collis subjectis arvis,
id. ib. 7, 779:nemus desuper,
Verg. A. 1, 165:arbos,
Ov. M. 4, 459:imminet e celsis audentius improba muris Virgo,
Val. Fl. 6, 681; Quint. 11, 3, 130:choros ducit Venus imminente luna,
shining overhead, Hor. C. 1, 4, 5: cum ageretur togata, simulans, caterva tota clarissima concentione in ore impuri hominis imminens contionata est: Huic vitae tuae, etc., bending or turning towards, Cic. Sest. 55, 118; cf.:gestu omni imminenti,
bent towards him, id. de Or. 2, 55, 225.—In gen. (rare):2.imminet hic, sequiturque parem, similisque tenenti Non tenet,
Ov. M. 7, 785:tergo fugacis,
id. ib. 1, 542:carcer imminens foro,
adjoining, Liv. 1, 33, 8:imminentia muro aedificia,
id. 2, 33, 7.—In partic. (like impendere and instare), in an inimical sense, to threaten, menace, by nearness or commanding position (class.):II.nimis imminebat propter propinquitatem Aegina Piraeeo,
Cic. Off. 3, 11, 46; cf.:Carthago imminere jam fructuosissimis insulis populi Romani videbatur,
id. Agr. 2, 32, 87:certior sum factus, Parthos... Ciliciae magis imminere,
id. Att. 5, 20, 2:imminent duo reges toti Asiae,
id. de Imp. Pomp. 5, 12:circum insulas Italiae inminentes,
Liv. 21, 49, 1:Mithridates Italiae quoque,
Vell. 2, 18, 4:Parthi Latio,
Hor. C. 1, 12, 53:Germaniae et Britanniae,
Suet. Calig. 19:bello subegit gentem rebus populi Romani imminentem,
Cic. Rep. 2, 20:instabat agmen Caesaris atque universum imminebat,
Caes. B. G. 1, 80 fin.:imbrium divina avis imminentŭm,
Hor. C. 3, 27, 10:turris ingens inminebat,
Liv. 21, 7, 7; 21, 11, 10:inminentes tumuli,
id. 3, 7, 2. —Trop. (class.).A.To strive eagerly ofter a thing, to be eager for, to long for, be intent upon:B.hujus mendicitas aviditate conjuncta in nostras fortunas imminebat,
Cic. Phil. 5, 7, 20; Liv. 30, 28, 9:in alterius ducis exercitusque opprimendi occasionem imminebat,
id. 25, 20, 5:huc imminet: om nes Dirigit huc sensus,
Verg. Cul. 89:alieno imminere,
Sen. Ep. 2 fin.:rebus,
Tac. A. 16, 14:quod imminere emptioni publicanos videbat,
Suet. Aug. 24:peritus rerum popularium imminensque ei potestati,
Liv. 3, 51, 9:spei majoris honoris,
id. 4, 25, 9:occasioni alloquendi regem,
Curt. 5, 11:exitio conjugis,
Ov. M. 1, 146:Verres avaritia semper hiante atque imminenti fuit,
Cic. Verr. 2, 2, 54, § 134.—Transf. (acc. to I. B.), to be near at hand, to impend.1.In gen.:2.sunt qui ea, quae quotidie imminent, non videant,
Cic. Cat. 1, 12, 30:mors, quae propter incertos casus quotidie imminet,
id. Tusc. 1, 38, 91.—In partic., to threaten by nearness, to be imminent:periculum, quod imminere ipsi portenderetur,
Suet. Claud. 29:periculum ambobus,
id. Tit. 9:imminentes undique insidiae,
id. Caes. 86:discrimina undique,
id. Tib. 25:summum discrimen,
Quint. 8, 4, 22:bellum,
id. 12, 1, 43:taedio praesentium et imminentium metu,
Suet. Vit. 15.
- 1
- 2
См. также в других словарях:
lean upon — see lean on … English dictionary
lean — [[t]li͟ːn[/t]] ♦♦♦ leans, leaning, leaned, leant, leaner, leanest (American English uses the form leaned as the past tense and past participle. British English uses either leaned or leant.) 1) VERB When you lean in a particular direction, you… … English dictionary
lean on — or lean upon 1) PHRASAL VERB If you lean on someone or lean upon them, you depend on them for support and encouragement. [V P n] She leaned on him to help her to solve her problems. 2) PHRASAL VERB If you lean on someone, you try to influence… … English dictionary
Lean manufacturing — or lean production, which is often known simply as Lean , is the practice of a theory of production that considers the expenditure of resources for any means other than the creation of value for the presumed customer to be wasteful, and thus a… … Wikipedia
Lean construction — is a translation and adaption of lean manufacturing principles and practices to the end to end design and construction process. Unlike manufacturing, construction is a project based production process. Lean construction is concerned with the… … Wikipedia
lean — lean1 [lēn] vi. leaned or Chiefly Brit. leant, leaning [ME lenen < OE hlinian, to lean, hlænan, to cause to lean, akin to Ger lehnen < IE base * k̑lei , to incline, lean > Gr klinein, L clinare] 1. to bend or deviate from an upright… … English World dictionary
Lean — (l[=e]n), v. i. [imp. & p. p. {Leaned} (l[=e]nd), sometimes {Leant} (l[e^]nt); p. pr. & vb. n. {Leaning}.] [OE. lenen, AS. hlinian, hleonian, v. i.; akin to OS. hlin[=o]n, D. leunen, OHG. hlin[=e]n, lin[=e]n, G. lehnen, L. inclinare, Gr. kli nein … The Collaborative International Dictionary of English
lean — 1. v. & n. v. (past and past part. leaned or leant) 1 intr. & tr. (often foll. by across, back, over, etc.) be or place in a sloping position; incline from the perpendicular. 2 intr. & tr. (foll. by against, on, upon) rest or cause to rest for… … Useful english dictionary
lean — I [[t]lin[/t]] v. leaned (esp. brit.)leant, lean•ing, 1) to incline or bend from a vertical position: to lean out the window[/ex] 2) to incline, as in a particular direction; slant: The post leans to the left[/ex] 3) to incline in feeling,… … From formal English to slang
lean — lean1 /leen/, v., leaned or (esp. Brit.) leant; leaning; n. v.i. 1. to incline or bend from a vertical position: She leaned out the window. 2. to incline, as in a particular direction; slant: The post leans to the left. The building leaned… … Universalium
lean — I. /lin / (say leen) verb (leaned or leant /lɛnt/ (say lent), leaning) –verb (i) 1. to incline or bend from a vertical position or in a particular direction. 2. to rest against or on something for support. 3. to depend or rely: to lean on empty… …